On the day of the Olympic road race in Rio de Janeiro our sympathetic colleague Belgian Luc Lamon is deceased. In his last months he fought against an invincible disease.
In the press room Luc will always be missed. For many he will be known as a journalist who could relativize everything very well.
We wish his family a lot of strength. RIP Luc
Amai Luc. Hoe triest is het dat wij nu van jou afscheid moeten nemen. Dat jij ons jachtige leven niet meer kunt relativeren. Dat jij die zware strijd tegen die k… ziekte hebt moeten verliezen.
Ergens zul je er voor altijd zijn. Ik denk dat je meer dan twintig jaar meer een vriend dan een collega was. De man van de Gazet. De Gazet van Antwerpen wel te verstaan.
Hoe vaak hebben we niet in dezelfde hotels of chambres de Hotes gezeten. Samen aan tafel, pratend over de koers, zanikend of zagend over het leven. Mooi wijntje, fijne gesprekken.
Al zal je vooral voor altijd die man blijven die zijn wijsheden vertelde, terwijl je druk bezig was met een shaggie te rollen. Mwoooooooh begon dan vaak je eerste zin.
Wij vaak gehaast, jij altijd rustig en overzichtelijk. Zoals je ook in je eentje in de auto de laatste jaren in de Tour reed, terwijl wij vaak met vijftig kilometer per uur sneller langs je scheurden. Jij volop genieten van het landschap van La Douce France, wij een beetje rondkijkend maar vooral bezig met verhalen, nieuws, interviews en deadlines.
Het overzicht bewaren, dat was je kunst. Daar was je groot in. En daar heb je mij ook wijs in gemaakt.
Bizar is het dat ik vanavond op het strand van Ipanema op jouw leven heb geproost. Ik weet nog hoe je jaren wars van de mondialisering van het wielrennen was. Die verre reizen, je vond het niks. Totdat ik je ineens tot mijn grote verbazing in Canada tegenkwam. En je vond het schitterend. Quebec, Montreal je genoot van die trip en je genoot ook van de stappen buiten de Europese grenzen. Eigenlijk sprak je jezelf tegen, maar is dat niet iets dat wij als journalisten toch geregeld moeten erkennen.
Je stond er in ieder geval open voor. En je erkende ook dat wielrennen zo ver van de bakermat best wel iets had.
Het waren grote woorden van de grote Lamon. Van de meester van de modderkoersen. Van de man van het cyclocross. Misschien wel de geest achter de GVA-trofee. En in ieder geval het kloppende hart achter de Koppenbergcross.
Goedverdomme Luc… Had je hier nog maar wat langer kunnen blijven. Hadden we nog maar wat vaker in perszalen kunnen zeveren. Soms is het leven zo oneerlijk. ‘Maar dat is het leven’, zou jij ongetwijfeld gezegd hebben om alles weer in zijn juiste essentie terug te brengen.
Fijn dat ik je heb mogen mee maken. Bedankt voor al die hulp, voor al die quotes, voor al die insight informatie al die jaren.
Old soldiers never die, jij blijft bij ons wielerjournaille ook altijd voortleven!
Heel veel sterke voor je familie…
En blijf daarboven ook maar gewoon een shaggie rollen zoals je dat altijd deed!
Je vriend en collega Raymond